چگونه آرامش درون پیدا کنیم ؟
از زبان خدا و معصومین
...
رجوع به ادامه مطلب
قرآن کریم:
(الذّین آمَنوا وَتَطمَئِنُّ قُلُوبُهم بِذِکْرِ الله، اَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ)؛
آنها (هدایت شدگان) کسانی هستند که ایمان آورده اند و دل های شان به یاد خدا مطمئن (وآرام) است؛ آگاه باشید که با یاد خدا دل ها آرامش می باید.
قرآن کریم:
(الذَّینَ آمَنُوا وَلَمْ یَلْبِسُوا إیمانَهُمْ بِظُلْمٍ، أُولئکَ لَهُمُ الأَمْنُ) ؛
کسانی که ایمان آوردند و ایمان خود را به ظلم نیالودند، در آرامش و امنیت اند.
امام صادق(ع):
جمیل قال: سَأَلْتُ أَبا عَبداللَّهِ عَن قَوْلِهِ - عَزَّوجَلَّ-: «هُوَالَّذی أَنْزَلَ السَّکینَةَ فی قُلُوبِ المُؤمِنینَ». قال: هُوَ الإیمان؛
جمیل می گوید: از امام صادق(ع) درباره این گفته خداوند در قرآن پرسیدم که می فرماید:«او همان کسی است که آرامش را بر دل های مؤمنان نازل کرد». امام فرمود: (آن آرامش،) همان ایمان است.
امام علی(ع):
إِذا أَحبَّ اللَّهُ عَبْداً زَیّنَهُ بالسَّکینَةِ والحِلم؛
هنگامی که خداوند بنده ای را دوست بدارد، او را به آرامش دل و صبر، زینت می بخشد.
امام باقر(ع):
قالَ سَلْمان: إنِّ النَّفسَ قَدْ تَلْتاثُ عَلَی صاحِبِها إِذا لَم یَکُنْ لَها مِنَ العَیْشِ ما تَعتَمِدُ عَلَیْه، فَإذا هِیَ أحْرَزَت مَعیشَتَها، إطْمَأَنَّت؛
سلمان چنین گفت: همانا آدمی هنگامی که نقطه اتّکاء و تضمین کننده ای برای تأمین زندگی اش نداشته باشد، از درون به خود می پیچد و مضطرب می شود؛ امّا هنگامی که توانست زندگی خود را تأمین کند، نَفْسش آرام گرفته و مطمئن می گردد.
امام صادق(ع):
خَمْسُ خِصالٍ مَنْ فَقَدَ واحِدَةً مِنهُنَّ لَم یَزَلْ ناقِصَ العَیشِ زائِلَ العَقلِ مَشغولَ القَلبِ، فَأوَّلُها: صِحَّةُ البَدَنِ، والثّانِیَةُ: الأمِن، والثّالِثَةُ: السَّعَةُ فی الرِّزقِ، والرّابِعَةُ: الأنیسُ المُوافِقُ (قال الراوی:) قُلتُ: وما الأنیسُ المُوافِقُ؟ قال: الزَّوجَةُ الصّالِحَةُ، والوَلَدُ الصّالِحُ، والخَلیطُ الصّالِحُ - والخامِسَةُ: وهِیَ تَجمَعُ هذِه الخِصالَ: الدَّعَةُ؛
پنج چیز است که هر کس یکی از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگی اش نقص داشته، فکرش مشوّش و دلش نگران است: اوّل آنها، سلامت جسم و دوم امنیّت و سوم وسعت روزی و چهارم همراه و مونس هم رأی. (راوی می پرسد): مونس هم رأی چیست؟ امام می فرماید: همسر خوب و فرزند خوب و هم نشین خوب است و پنجم، که در برگیرنده همه این خصلت هاست، آرامش خاطر و رفاه زندگی است.
رسول الله(ص):
اِنّ المؤْمِن لَیَسْکُنَ إِلی المُؤْمِن کَما یَسْکُنُ قَلْبُ الظَمآنِ إلی الماءِ الباردِ؛
همانا مؤمن با برادر مؤمنش آرامش می یابد، چنان که دل تشنه کام، با آب خنک تسکین می یابد.
امام صادق(ع):
لِکُلِّ شی ءٍ شی ءٌ یَسْتَریحُ إلیه، وإنّ المؤْمِنَ یَسْتَریحُ إلی أخیهِ المؤمِنِ کما یَسْتَریحُ الطیرُ إلی شَکلِهِ؛
هر چیزی به چیزی آسایش پیدا می کند، و مؤمن در سایه برادر مؤمنش آسایش می یابد، چنان که پرنده با همسان خود.
حضرت فاطمه(س):
فَفَرضَ اللَّهُ الإیمانَ تَطْهیراً مِنَ الشِّرْک... وَالعَدلَ تَسْکیناً لِلْقُلُوبِ؛
خداوند، ایمان را برای پاکی از گناه... و عدل را برای آرامش دل ها واجب ساخت.
به مطلب خوبی اشاره کردید
نیاز امروزی ما -آرامش درونی ماست