علامه طهرانی مینویسد: استادم سید هاشم حداد میگفت: برای احترام کودکان نوزاد، خوب است قنداقه نوزادان را تا چند ماهگی در مجالس علم و محافل ذکر و حسینیه و محال عزاداری که نام حضرت سید الشهداء(ع) برده میشود ببرند؛ چرا که نفس طفل همچون مغناطیس است و علوم و اوراد و اذکار و قُدوسیت روح امام حسین(ع) را جذب میکند. طفل گرچه زبان ندارد ولی ادراک میکند، و روحش در دوران کودکی اگر در محل یا در حال معصیت برده شود، آن جرم و گناه او را نیز آلوده خواهد کرد؛ و اگر در محل و یا حال ذکر و عبادت و علم برده شود، آن پاکی و صفا را به خود میگیرد.
همچنین توصیه میکرد: شما اطفال خود را در کنار اطاق روضه خوانی یا اطاق ذکری که دارید قرار دهید! علماء سابق این طور عمل میکردند زیرا آثاری را که طفل در این زمان، کسب میکند تا آخر عمر در او ثابت میماند و جزو غرائز و صفات فطری وی میشود. چرا که نفس بچه در این زمان، قابلیت محضه است؛ گرچه این معنیِ مهم و این سر خطیر را عامه مردم ادراک نکنند