امام محمد باقر از امیر المومنین (ع) روایت فرموده : هنگامی که آیت الکرسی نازل شد رسول خدا (ص) فرمود آیه الکرسی آیه ای است که از گنج عرش نازل شده و زمانی که این آیه نازل گشت هر بتی که در جهان بود با صورت به زمین خورد . در این زمان ابلیس ترسید و به قومش گفت: امشب حادثه ای بزرگ اتفاق افتاده است باشید تا من عالم را بگردم و خبر بیاورم . ابلیس عالم را گشت تا به شهر مدینه رسید مردی را دید و از او سوال کرد: " دیشب چه حادثه ای اتفاق افتاد" مرد گفت "رسول خدا فرمود:" آیه ای از گنج های عرش نازل شد که بت های جهان به خاطر آن آیه همگی با صورت به زمین خوردند. ابلیس بعد از شنیدن حادثه به نزد قومش رفت و حادثه را به آن ها خبر داد.
حضرت امام جعفر صادق علیهالسّلام فرمودند: خداى متعال حفظ میکند آن کسى را که رفیق خود را حفظ کند
البته مراد، حفظ جسمانى نیست فقط حالا آن هم یکى از مصادیقش ممکن است باشد یعنى آبروى او را حفظ کند، شخصیت او را حفظ کند، جهات او را حفظ کند و مراعات کند. خدا یک چنین کسى را حفظ میکند.
این پیوندهاى برادرى و رفاقت و انس و اخوت، در اسلام اینقدر اهمیت دارد.
شستن گوشت پیش از پختن آن
پیامبر خدا(ص):
برادرم عیسی، از شهری گذر کرد و دید که رنگ چهره های مردم آنجا زرد و چشم هایشان کبود است. آنان از بیماری هایی که داشتند، نزد وی اظهار ناراحتی کردند. گفت:«درمان شما نزد خودتان است. شما گوشت را نمی شویید و می پزید و همانطور آن را می خورید. در حالی که هیچ چیزی بدون نوعی جنابت، از دنیا نمی رود». این مردم از آن پس
در جامعه امروز ما به قدری به لاغری اهمیت داده می شود که برای رسیدن به آن یکسری از افراد به هر کاری دست می زنند تا لاغر شوند از جمله این کارها شام نخوردن است که فکر می کنند با این کار سریع تر لاغر می شوند در صورتی که در اسلام سال ها پیش بر این امر تاکید داشته که نخوردن شام می تواند عوارض زیادی داشته باشد که در ادامه به چند مورد آن اشاره می کنیم:
امام حسن علیهالسلام :
آداب سفره دوازده تاست که هر مسلمانى باید آنها رابداند : چهارتاى آنها واجب است ، چهار تا سنّت (مستحب) و چهار تا از باب رعایت ادب مىباشد . امّا آن چهارتا که واجبند :
معرفت ، خشنودى ، نام خدا بر زبان آوردن و شکرگزارى .
و آن چهار که سنّت است : دست شستن پیش از غذا خوردن ، نشستن بر طرف چپ (بدن) ، خوردن با سه انگشت و لیسیدن انگشتها .
و امّا آن چهار که از باب رعایت ادب مىباشد : خوردن از آنچه در جلوى توست ، کوچک گرفتن لقمه ، خوب جویدن غذا و کمتر نگاه کردن به صورت مردم .
«چون خداوند مؤمن را از قبرش درآورد، هیبت مثالى با او خارج شود که در جلو او راه مى رود و هرگاه مؤمن یکى از صحنه هاى هراس انگیز روز قیامت را ببیند آن مثال به او گوید : نترس و غم به خود راه مده . . . مؤمن به او گوید : . . . تو کیستى؟ مثال گوید : من همان شادى و سرورى هستم که به برادر مؤمنت رساندى»
«کافی ج 2 ص 190»